The right to your own opinion and decision-making

From an early age, I teach my children that their opinion is very important to us. They participate in making decisions about going on vacation. The fact that they are young and do not have much experience in life and have a lot to learn does not mean that they do not have the right to vote. When they are to learn that making a decision is not an easy thing, there are many things to consider when making a decision, and the voice of loved ones can be very important.

And now that the oldest children are in adolescence and rebellious at the same time. It is often very difficult to communicate with them. And it even ends in arguments, but not with me, but between them. I try my best to listen to their arguments, to understand their point of view. But it is really very difficult.

In such moments, I remember the moment we spent together. The period when I couldn't wait to take them in my hands. The first words spoken by them, smiles, joy and welcome to my return from work, games, their first faces, steps. What you can always see in the pictures.

And now they don't need our help more and more, on the one hand, the parent is proud of it, and on the other, he starts to miss the need for help from him.

Decisions that they start to make more and more independently, even without our approval, are something normal, we are unable to protect them from the whole world, although we would love to. We have the experience that they lack, but also from this experience we know that, unfortunately, the best lesson is to make that mistake or wrong decision yourself, because then the lesson is best remembered. This does not mean that we should not try to help them, using our own experience and our own mistakes.

In my case, instead of giving them advice, I tell them about the situation that happened to me, what decisions I made then and of course what consequences I suffered. And most importantly, I also tell them if I would do anything differently if I had the opportunity. If they want to learn some lessons from it, or at least in the future when they face a similar decision, they will remember my story.

I remember what it was like when I was going through this period in my youth, Then I thought I knew best and others were wrong. Making decisions came easily to me, and the consequences were very painful for me, and telling myself that in the future I would try to make my children different did not make the same mistakes as me.

The only thing that really works in most cases is talking, not exploding if you don't like their decision, because anger only breeds the same feeling in others, and we as adults and thus parents should be patient with our kids.

I know for myself that it's not always possible to control this anger, and even nerves, because it doesn't always work out for me either, but you have to try. From my own family, I know that if it will be our only form of conversation with our children, as my parents did most of my life. It will only lead to our children moving away from us.

---

Po Polsku :

Od najmłodszych lat uczę swoje dzieci, że ich zdanie jest dla nas bardzo ważne. Biorą udział w podejmowaniu decyzji o wyjazdach na wakacje. To że są młodzi i nie mają zbyt dużego doświadczenia w życiu i wiele muszą się nauczyć, nie oznacza że nie mają prawa głosu. Kiedy mieli by się nauczyć , że podjęcie decyzji nie jest rzeczą prostą, trzeba brać pod uwagę bardzo wiele rzeczy przy jej podejmowaniu, a głos najbliższych może mieć bardzo dużą wagę.

A teraz kiedy najstarsze dzieci, są w okresie dojrzewania , a zarazem buntu. Robi się często bardzo trudne żeby się z nimi porozumieć. A nawet kończy się na sprzeczkach, ale nie zemną ,a między nimi. Staram się jak tylko mogę, żeby wysłuchać ich argumentów, zrozumieć ich punkt widzenia. Ale jest to naprawdę bardzo trudne.

W takich momentach , przypominam sobie razem spędzone chwilę. Okres kiedy nie mogłem się już doczekać jak wezmę ich na ręce. Pierwsze słowa przez nich wypowiedziane, uśmiechy, radość i przywitanie na mój powrót z pracy, zabawy, ich pierwsze miny, kroki. Co można zawsze zobaczyć na zdjęciach .

A teraz już coraz bardziej nie potrzebują naszej pomocy, z jednej strony rodzic jest z tego dumny, a z drugiej zaczyna mu brakować zapotrzebowania na pomoc z jego strony.

Decyzję, które zaczynają coraz bardziej podejmować samodzielnie, nawet bez naszej aprobaty są czymś normalnym, nie jesteśmy w stanie ochronić ich przed całym światem, chociaż bardzo byśmy chcieli. Mamy doświadczenie , którego im brakuje, ale również z tego doświadczenia wiemy że niestety ale najlepszą lekcją jest popełnienie tego błędu lub złej decyzji samemu, ponieważ wtedy najlepiej zapada nam lekcja w pamięci. Nie oznacza to że nie powinniśmy próbować im pomóc , korzystając z naszego własnego doświadczenia i własnych błędów.

W moim przypadku zamiast dawać im rade , opowiadam im o sytuacji , która mi się przydarzyła , jaką wtedy podjąłem decyzje i oczywiście jakie poniosłem jej konsekwencje. A co najważniejsze mówię im także czy zrobił bym coś inaczej jak bym miał taką możliwość. Jeżeli będą chcieli to wyciągną z tego jakąś lekcje dla siebie, albo przynajmniej w przyszłości jak staną przed podobną decyzja to przypomną sobie moje opowiadanie.

Pamiętam jak to było , kiedy to ja przechodziłem ten okres w młodości, Wtedy sam uważałem że wiem najlepiej , a inni się mylą. Podejmowanie decyzji przychodziło mi z dużą łatwością, a konsekwencje były dla mnie bardzo bolesne, a powtarzanie sobie że w przyszłości będę się starał żeby moje dzieci były inne, nie robiły tych samych błędów co ja.

Jedyne co naprawdę potrafi się sprawdzić w większości przypadków jest rozmowa, nie wybuchanie jeżeli na się nie podoba ich decyzją, ponieważ złość, rodzi tylko takie samu uczucie u innych, a my jako dorośli a tym samym rodzice powinniśmy mieć cierpliwość do naszych dzieci.

Sam po sobie wiem , że nie zawsze można tą złość opanować, a nawet nerwy , bo mi też nie zawsze to wychodzi, ale trzeba się starać. Po swojej własnej rodzinie wiem że jeżeli będzie ona naszą jedyna formą rozmowy z naszymi dziećmi, jak to robili moi rodzice większości mojego życia. Doprowadzi to tylko do odsuwania się naszych dzieci od nas.