Sevgili Günlük #27 | Geçmiş Zamanlar

O kadar uzun zaman olmuş ki yabancılaşmışım sanki. Sayfama girip arada okuyordum eski yazılarımı, altındaki eski arkadaşların yorumlarını; ama oradaki ben değilmişim gibi geliyordu. Sanki altta gülüşüp yorumlaştığım insanlar hiç var olmamış, hepsi kafamın içinde oluşturduğum birer hayalden ibaretmiş gibi. Öylesine uzak ki şimdi.

Hep içimde bir yazma, anlatma duygusu vardı ama bir türlü akmıyordu bir şeyler. Defterimi bile kaybetmiştim. Onca kitabın arasına sıkışmış bir haldeydi. Bana sesini duyuramamış ve sabırla beklemişti. Aslında bir deftere bir sayfaya bile ihtiyacım yokmuş gibiydi. Kafamın içinde dönüp dolaşıyor, kulağıma bir şeyler fısıldıyordu sanki. Neredeyse kalemim kendi kendine dile gelecekti. :)

Bir şeyi daha fark ettim. Dinlediğim o şarkılardan, tınısının ruhumu ele geçirip de sarıp sarmaladığı ve başka diyârlara götürdüğü o güzel müziklerden bahsettiğimde hakkını teslim etmişim gibi geliyordu. Sanki dinledikten sonra başkalarına da duyurunca görevimi yerine getiriyordum. Sadece kendime saklamış bir bencil olmuyordum. Başka kulakların da onu duymaya ihtiyacı vardı çünkü. Özenle hazırlanmış kliplerdeki detayları günyüzüne çıkarınca, o görünmeyen bağım daha da kuvvetlenmiş gibi geliyordu.

Yahut güzel bir dizi izlediğimde ve onu anlattığımda kafamdaki soru işaretlerinin bir kısmını da okuyanlara dağıtıyormuşum gibi geliyordu. Belki birlikte yeni yollar keşfederiz, kimsenin aklına bile gelmeyen gözden kaçmışları yakalayabiliriz diyordum. Onların da hakkını verememişim gibi geliyordu sessiz kaldığımda.

Dünkü Dark finalinden sonra kafam allak bullak olmuş galiba. :) Hafızamdaki kim kimin neyiydi diye, gençliği ile yaşlılığını takip ede ede sürüklendiğim; bu evrendekilere de biraz o gözle bakabildiğim günler sanırım bu.

Ekranda sürekli gördüğüm 'yeniden izle' ibaresinde hep karşıma çıkan Yeşilin Kızı Ann E'in söylemek istediği şeyler var galiba. Şapkasındaki çiçekleri dağıtmak isterdim gözümün görebildiği her yere ve herkese.
Onu izledigim zamanları özlüyorum galiba biraz da. Karantina ve pandemi sözcüklerini çok nadir duyduğumuz belki de hiç duymadığımız zamanları.. Marilla'nın söylediği "Kendinizi mezarda bulmadığınız her gün kutlanmaya değer." sözü kulaklarımda çınlıyor. Bittiğinde hissettiğim boşluğa düşmüşlük hâlini, Avatar'ı (Son Hava Bükücü olan:) tekrar seyrederek aşmaya çalışıyordum. Katara biraz bendim sanki. :)

Hilda ve Saklı İnsanlar'daki o minik yaratıklarla tanıştığım dönem de güzeldi. Disenchantment'in hiçbir zaman atlamayıp keyifle dinlediğim introsunun, Küçük Cadı Kiki'nin süpürgesinde saçlarını havalandıran rüzgarın ve o sakinleştiren müziklerinin, Watership Tepesi'ndeki tıpkı biz insanlara benzeyen tavşanların yaşam mücadelesinin ve daha nicesinin, beni etkilediği bulunduğum odadan çıkarıp uzaklara götürerek tazelediği zamanlardan çok uzakta gibiyim.
Sanki şu sıralar Tepedeki Ev'in Bly Malikânesi'nde geçen, sandık içine hapsolmuş o uzun saçlı kadın gibi değil miyiz? Sandıktaki kıymetli mücevherler ve süslü kıyafetler arasında tutsak kalması; 'uyanıyor, yürüyor, yürüyor, yürüyor, uyuyor..'un içinde kapana kısılmışlığı yok mu üzerimizde?

Bir başarı öyküsünde The Queen's Gambit'in içinde buluyorum kendimi. O efsane müziklerinden bir playlist oluşturup arkama yaslanıyorum. Satrançla açılan aram, bir daha kapanmayacak şekilde daha da açılıyor. Ürkütüyor galiba beni. Hikâyenin dışında, dönemin kıyafetleri ve mekânları da içine çekiyor izleyenleri. O yıllar daha mı güzelmiş demekten alıkoyamıyorum kendimi.

Küçücük bir alanda, sadece bir kısmından bahsedebildiğim dizilerin isimlerini anmaktan mutlu, tam hakkını veremediğim için bir miktar üzgünüm. Motivasyonumu kaybetmiştim. Çünkü burada yapayalnız kalmış gibiydim(k). Bana gülümseyen emojiler atan, çiçeklerin en güzelini yollayan, cümlelerin en tatlısını söyleyen, gecenin bir yarısına dek sohbet ettiğimiz, şiir dinletilerinde de seslerini duyduğumuz o insanlar artık yoklar. Steemit / Hive âleminde yoklar, hangi dünyadalar o biraz meçhul. Dark'taki Eva'nın âlemler arasında geçişi sağlayan o altın renkli küresi de yok ki elimizde. Yine söz dönüp dolaşıp Dark'a geldi. :) Dün bitirdim, teorilerim kafamda uçuşuyor, rüyalarıma giriyor ya ne olacaktı di mi :) 🙆‍♀️

Neyse ben başka bir şeyden bahsetmek istiyorum. Eğlenceli bitirmek için bu iç dökmelerimi. Uzun zamandır hayalimdi bir enstrüman çalabilmek. Küçükken keman sonra piyanoya evrilmişti hayalim. Zaten üflemeliler bana uzaktı. Çekmecemde duran mızıkam ve ilkokuldaki flüt yeterliydi yapamayacağımı anlamak için. Sonra bir video çıktı karşıma ve artık yeni hayâlim oydu: Kalimba :)
Elime ilk aldığımda tuşlarından çıkan o sesi duyunca "İşte bu" dedim. Sanki onunla bir bütündük. Seneler sonra kaybettiğimi bulmuş gibi hissettim.
Başarısız birkaç denemenin ardından ilk şarkıyı baştan sona çalabilmek çok güzeldi. Önce ailemin sonra yakınımdakilerin başını şişirdim. Sonra uzaktaki arkadaşların ısrarıyla attığım ses kayıtlarından geri dönüşler de iyi olunca ayrı ayrı göndermeyip youtubedan paylaşmak fikrine kayıtsız kalamadım.