Fatass Journal... #724, czyli pożegnanie z Ostródą

Wczorajszy post był pożegnaniem ze wspólnymi z teściem wyprawami po Warmii i Mazurach, dziś natomiast samodzielnie pożegnałem się podczas popołudniowego spaceru z rodzinną Ostródą. Miasta które kocham bezgranicznie i nienawidzę jednocześnie ludzi, którzy od lat bezsensownie nim zarządzają. Doskonale pamiętam ogromne zmiany w mieście na korzyść, które zaszły na początku XXI wieku, ale później to z małymi wyjątkami było już tylko gorzej.

Spacerując dziś po Ostródzie wszedłem na dziedziniec zamku krzyżackiego, który może się poszczycić tym, że po bitwie pod Grunwaldem przewieziono tu zwłoki Wielkiego Mistrza Zakonu Ulricha von Jungingena, a kilka wieków później przez miesiąc mieszkał tu Napoleon Bonaparte do czasu kiedy nie odkrył pałacu w Kamieńcu.

Po raz pierwszy w życiu wszedłem do muzeum na zamku, jest to stosunkowo małe muzeum zorganizowane w czterech salach na parterze prawego skrzydła zamku. Ekspozycja podzielona została na dwie części: dzieje i historia zamku oraz historię plebiscytu na Warmii i Mazurach w 1920 roku. Pierwsze piętro zamku zajmuje natomiast biblioteka miejska.

Bardzo ciekawa jest makieta prezentująca Ostródę w czasach średniowiecznych, porównując do aktualnej mapy miasta trudno odnaleźć punkty wspólne poza zamkiem i kościołem. W dziewiętnastym wieku bieg rzeki Drwęcy został nieznacznie zmieniony, została tylko jedna odnoga rzeki, druga jest ukryta w kanałach pod miastem. Niewiele osób ma o tym świadomość.

Po opuszczeniu zamku ruszyłem na spacer deptakiem nad jeziorem, po raz ostatni tego lata chciałem nacieszyć oczy widokiem jeziora i niepowtarzalnego widoku panoramy miasta z wieżami kościołów (katolickiego i ewangelickiego).

W każdym miejscu w którym jestem cieszą mnie tablice poglądowo-dydaktyczne, w tym przypadku nad brzegiem kanału postawiono tablice informujące o ptakach które można spotkać nad jeziorem.

Do miasta wróciłem wzdłuż kanału łączącego jezioro Drwęckie z jeziorem Pauzeńskim, z racji, że te drugie jest położone około dwóch metrów wyżej, żeby tam wpłynąć trzeba pokonać śluzę w której niwelowane są te różnice.

Wracając do zarządzania miasta to trzeba pochwalić włodarzy za bardzo dobre zagospodarowanie i rewitalizację terenu byłych koszar pruskich w centrum miasta. Po tym jak na początku XXI wieku kompleks koszarowy opuścili ostatni polscy żołnierze, teren został przekazany miastu, w odrestaurowanych ze środków unijnych koszarowcach rozlokowano jednostki administracji samorządowej oraz sąd. Budynki garażowe są sukcesywnie rewitalizowane i zajmowane przez różnego rodzaju stowarzyszenia, sieci handlowe i osoby prywatne. Drugi kompleks koszar, gdzie kiedyś służyłem, nie miał tyle szczęście, po wyprowadzeniu wojska dziesięć lat temu stoi niemal nie ruszony i niszczeje. Inną udaną inwestycją jest wyczekiwany przez dziesięciolecia wiadukt nad torami kolejowymi, które przecinają miasto na pół i utrudniają przejazd z jednej strony miasta na drugą.

Ostróda ze względu na urokliwe położenie aspiruje do miana turystycznego, ale oprócz różnorodnej bazy hotelowej nie ma nic więcej do zaoferowania, bo ile można pływać statkiem spacerowym po jeziorze lub kanałem do Elbląga. No, ale i tak kocham swoje miasto i nie widzę siebie nigdzie indziej po powrocie do kraju na stałe.