Wspomnienia z dawnych lat, które uporczywie wracały

Nie będzie to nic wyjątkowego, myślę, że każdy miał jakieś niespełnione dziecięce marzenia lub cele typu fajnie by było gdyby, ale nie musi się to koniecznie stać. Dla mnie czymś takim była umiejętność gry na instrumencie. Jako szczyl zawsze marzyłam, że będę na czymś zasuwać i czarować lepiej niż na klawiaturze od kompa obecnie.
Tym bardziej chciałam iść do szkoły muzycznej, kiedy okazało się, że moja ówczesna przyjaciółka do takowej uczęszczała. Grała na flecie poprzecznym, ale mi w głowie bardziej zakręciła zwyczajna gitara. Nudziłam rodziców, żeby mnie też zapisali, ale odbijałam się od ściany. Uznali, że skoro mi tak strasznie zależy, to zaciągnęli wujka do pomocy... Żeby kupił mi gitarę. Najzwyklejszą, najnormalniejszą gitarę.

Tu powinno być zdjęcie, ale ku mojemu zaskoczeniu, nie mam żadnego zdjęcia swojej gitary. Szlag.

Niestety, ponieważ jestem leniwą bułą, która ma kosę z systematycznością od... Zawsze? To niewiele z tego wyszło. Raz, że nie miałam zielonego pojęcia jak grać na gitarze, a to były jeszcze te czasy, kiedy łącze internetowe nie było takim standardem jak obecnie. To też umiałam tylko brzdęknąć w gitarę i tyle. Dopiero po roku albo dwóch latach znajoma dała mi książeczki dla dzieci do nauki (jak się okazało z błędami), ale dla początkującego były wystarczające. Niemniej mój cały zapał i radość dość szybko wyparowały. Spędzanie popołudni na dość nieudolnych próbach zagrania czegokolwiek, kiedy struny wżynały się w place, a dodatkowo ciągle zaciskałam niechcący po 2 struny na raz, więc wychodziło dość cudacznie. Serduszko bolało, więc z czasem olałam naukę, ale gdzieś w głębi pozostała niespełniona chęć grania na czymś.

Szukanie kolejnego obiektu

Chciałam coś dość prostego, żeby dobrze brzmiało, a moje ulane i mięciutkie paluchy nie przeszkadzałyby mi w grze. Przez jakiś czas chodziły mi po głowie klawisze, bo to kolejny klasyk. Brzmią naprawdę dobrze, nawet jeśli byłyby to elektroniczne. Niemniej skończyło się na zakupie... Fletu podczas jednych wagarów w szkole średniej. Fajnie było, podobał mi się ten kijek, to wzięłam. Nie pomyślałam tylko, że jak nie kupię sobie sprzętu do konserwacji, którego w sklepie nie znalazłam ani żadnym innym stacjonarnym, to niewiele z tego będzie.
Próba wydania dźwięku - połamało mi uszy. Nikt nie powiedział, że bez oleju to nie nadaje się do gry. Niemniej flet dumnie leży w szafie i czeka na lepsze czasy. Może kiedyś nastaną, kto wie?

Znajomy zasugerował mi, że może powinnam spróbować coś zupełnie innego. Poszukać w czymś co nie jest w głównym nurcie, coś co nie jest dostępne w każdym sklepie od ręki. Rzucił pomysłem liry korbowej. To wizja zakupu tego cuda towarzyszyła mi przez praktycznie cały czas moich studiów na uniwersytecie ekonomicznym. Ekstrawagancja mocno, coś unikatowego pod względem wizualnym oraz brzmienia. Korciło, ale kiedy zobaczyłam ceny, trochę mnie zmiotło. W dalszym ciągu nie były to ceny stacjonarnych klawiszy, ale wywalenie dwóch miesięcy czynszu na dość fanaberyjny sprzęt? Moja cebula stanowczo odmówiła, zrzucając pomysł na czasy, kiedy będę godziwie zarabiać i będę mogła kupować sobie takie pierdoły.

Słodkie algorytmy

Przeglądałam największy serwis z filmikami i muzyką. Lubię wchodzić w dziwne rejony, może przez jakąś dziwną tolerancję na odstępstwa od reguł, a może przez to, że lubię takie niestandardowe rzeczy. Trafiłam na filmik dziewczyny, która uczyła się angielskiego, a przy okazji opowiadała o swojej pasji, jaką była kalimba. Obejrzałam filmik, potem drugi, trzeci... Nie wiedziałam kiedy minęło kilka godzin, a ja odpalałam już któryś cover popularnych piosenek na tym instrumencie. Brzmiał dość wysoko, ale nie jak cymbałki czy trójkąt, bardziej kojarzył mi się z delikatnym deszczem. Coś mnie urzekło w pudełku, które można śmiało porównać do tabletu. Kciuki uderzające blaszki, a właściwie paznokcie (w zależności od techniki) to nie było coś wybitnie trudnego. Wciągnęłam się na całego, zassało bez reszty.

Tutaj jeden z takich coverów: Perfect - Ed Sheeran w wykonaniu April Yang

Na szczęście zanim kupiłam od razu, złapał mnie i powiedział, żebym sobie przemyślała zakup, czy nie rzucę tym od razu w kąt. Wiem dobrze, że mam słomiany zapał, który mnie irytuje, ale jest tak potężny, że trudno mi z nim walczyć. Uznałam, że poczekam nieco i nie jest to wcale takie głupie. Ten czas poświeciłam na lepsze rozpoznanie, zrozumienie różnic między rodzajami kalimb. Na zdjęciach jest drewniana z pudłem rezonansowym, ale równie dobrze mogłaby mieć samą deskę i zyskać na większej delikatności dźwięku kosztem głośności lub pójść w ogóle w syntetykę poprzez zakup akrylowej, która brzmi jeszcze spokojniej, ale ona ma większy rozstaw blaszek i jest szersza, więc niepolecana dla początkujących.

Po tych kilku dniach postanowiłam mimo wszystko kupić kalimbę. Cieszyłam się jak dziecko, bo małe, bo brzmi fajnie... Tylko trzeba było nastroić. Właśnie w tym celu do zestawu jest dołączony młoteczek. Sama czynność jest czasochłonna, zwłaszcza przy braku wyczucia siły w dłoni. Trzeba uderzać tak długo, aż blaszka osiągnie odpowiedni dźwięk, a wszystko w kompletnej ciszy i tylko stukanie młoteczka. Na szczęście instrument nie wymaga wiedzy muzycznej ode mnie. Można nie mieć pojęcia o nutach, co te dźwięki oznaczają, byleby umieć czytać. Jak w piosence jest D to uderzyć w D, ale tego już uczą małe dzieci.

Zdjęcie sprzed chwili - zawsze mam kalimbę pod ręką, bo nie wiem kiedy najdzie mnie ochota zagrać soczystą "Barkę".

Osobiście jestem zadowolona, a granie dalej się nie nudzi. Mam duży zeszyt do zapisywania jak grać piosenki, żeby móc szybko sobie do czegoś wrócić. Daleko mi do wymiataczy na YouTubie, ale przynajmniej jak gram piosenkę, to słyszę ten utwór, a nie jakieś zniekształcone dźwiękowo coś. Przy okazji granie wymusiło na mnie naukę odrobiny teorii z zakresu muzyki, żeby sobie zagrać choćby "Hej sokoły!". Nie wspominając, że granie piosenek działa na mnie uspokajająco i pomaga się skoncentrować przez długi czas po grze - ale jak do tego doszłam opowiem w innym poście.