ดอกไม้และชีวิตบทที่ 62 : เดินทางกลับบ้าน

🌺🌺🌺 สวัสดีพี่ๆ เพื่อนๆ ที่น่ารักทุกคนค่ะ เนื้อหาในวันนี้มาที่หัวข้อ ดอกไม้และชีวิตอีกเช่นเคย สำหรับวันนี้เป็น บทที่ 62 เช้าวันนี้เราได้รับข่าวดี มากที่สุดในชีวิต อีกวันหนึ่งที่ตื่นขึ้นมา เจอแต่เรื่องดีตั้งแต่เช้า เมื่อพี่ที่อยู่หมู่บ้านเดียวกับเรา โทรมาบอกว่าจะกลับบ้านไหม ถ้าจะกลับบ้านให้เราเตรียมตัว บ่ายโมงจะเดินทาง โดยเค้าจะมารับที่หอพักของเรา เดียวขอบอกก่อน เผื่อจะจำไม่ได้แล้ว สำหรับพี่ที่ว่านี้คือ อยู่หมู่บ้านเดียวกับเรา และบังเอิญเค้ามาทำงานขับ ในจังหวัดเดียวกับที่เราเรียน ไม่ใช่ซิในมหาวิทยาลัยที่เราเรียนเลยแระ อิอิ ดังนั้นเวลาเค้าจะกลับบ้าน เค้าจะโทรถามเราว่า จะกลับด้วยไกมทุกครั้งไป เค้ามาทำงานที่นี่ทั้ง 2 คน ตัวพี่ผู้ชายอย่างที่บอก เป็นคนขับรถ ส่วนพี่ผู้หญิงทำงานเป็นแม่บ้านค่ะ ได้ยินแบบนี้เราตอบตกลงที่จะกลับด้วยทันที เพราะ ไหนๆ มันก็ไม่มีการเรียรการสอน หรือ ถ้าเรียนออนไลน์ เราก็สามารถเรียนที่บ้านได้ อาจารย์คงยังไม่ให้งาน ที่ต้องสลับกันไปเอาที่มหาวิทยาลัยหลอกมั่ง แต่ก็คงจะไม่ได้ไปนานหลายวันขนาดนั้นด้วยแระ

🌺🌺🌺 เอาเข้าจริงพอจะกลับบ้าน มันไม่ได้มีแค่ความรู้สึกที่ดีใจ อย่างเดียวนี้น่า มันแอบมีความเศร้าแบบเหงาๆ ที่ต้องห่างเพื่อนรูมเมท เพื่อกลับบ้านคงจะไม่ได้เจอกันหลายวัน เราเคยบอกส่เหตุไปแล้วนี่น่า ถ้าเพื่อนได้ฟังเหตุผล หรือสาเหตุของเราจะเห็นใจเราหรือป่าว 555 คือ เราเป็นมาตั้งแต่เด็กแล้วคะ ไอ้อารมณ์อ่อนไหวหวั่นไหว เกี่ยวกับเรื่องการจากลา มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งไป เราเคยคิดนะสักวันถ้าเราเรียนจบกัน แล้วต้องห่างหายจากเพื่อน ไปมีชีวิตทำงานแยกย้ายของใครของมัน เราคงจะเป็นคนแรกที่ปล่อยโฮแน่นอน แต่เพื่อนเราก็บอกถึงตอนนั้นจริงๆ ยังไม่รู้เลยใครจะร้องก่อนใคร 555 มันผูกพันร่วมทุกข์ร่วมสุขมา ปีนี้จะเข้าปีที่ 4 แล้วนี้น่า ใครจะไม่หวั่นไหวได้ไงจริงไหม เข้าข้างตัวเองไว้ก่อน อิอิ ก็ใครก็เรียกเราว่า ยายแก้มบ๊อง นี้น่า 555

🌺🌺🌺 ปต่ถึงเวลาใกล้นัดหมายจริงๆ พี่เค้าเล่นเราซะแล้ว 555 ให้เราไปรอเค้าที่หน้ามอแทน เค้าต้องมีงานที่มหาวิทยาลัย คงจะไม่สะดวกไปรับเราหน้าหอพัก เราจึงต้องให้เพื่อนเรา ขี่รถมอเตอร์ไซค์ไปส่งหน้ามอ ยังพอมีเวลาอีก 20 นาที กว่าจะถึงเวลานัดหมาย แต่เอาเข้าจริงมีเวลาแค่ 10 นาที เพราะพี่เค้าเสร็จงานไว แต่ก็ยังพอมีเวลาที่เราได้แวบพอที่จะถ่ายภาพดอกไม้ บริเวณหน้ามอได้แบบกระทันหัน เพราะ พวกพี่เค้ามาเราก็ต้องขึ้นรถตู้เลย มันจอดนานไม่ได้ สรุปเปลี่ยนเวลาเดินทาง บ่าย 2 โมง จุดเริ่มต้นหน้ามอ และ เดินทางถึงบ้านแบบไม่หยุดพักเลย ใช้เวลา 2 ชั่วโมงกว่า ไม่งง นะค่ะ ทำไมถึงไว ก็จังหวัดมันอยู่ติดกัน และ อำเภอที่เราอยู่มันก็ติดใกล้จังหวัดที่เราเรียน ทำไมเราไม่ไปเช้าเย็นกลับ หรือ กลับบ้านบ่อยๆ คือ ค่ารถอีกค่า แล้วก็ช่วงเฃก่อนโควิด ถ้าพี่ๆ และ เพื่อนๆ ยังจำได้ เรากลับบ้านแทบทุกอาทิตย์ค่ะ แต่พอกลับระบาดเราเลยไม่กล้ากลับบ้านแค่นั้นค่ะ อีกอย่างต้องเรียนออนไลน์บางครั้ง ต้องแวะไปเอางานที่มหาวิทยาลัยด้วยอะไรแบบนี้ค่ะ สำหรับเนื้อหาในวันนี้ก็คงมีประมาณนี้ บ๊ายบาย

❤️ขอบคุณค่ะ❤️